Hoi hoiii,
Door deze dag neem ik, Leah, jullie mee. Bereidt je voor op een spectaculaire blog:).
Nog in diepe rust was ik toen er 3 mensen de kamer binnen kwamen lopen. Zonder enig besef van tijd werden we wakker gemaakt. Het bleek al elf uur te zijn, oeps. Ik verwacht, het is ook wel erg aannemelijk, dat dit komt doordat we met een aantal mensen tot half vijf in de nacht in de woonkamer hebben gezeten. Diezelfde 3 mensen bleken samen met Esther, Jeroen en ik ook gelijk de enige te zijn die nog in het discipelhuis waren. De hele club, op ons na dus, was gaan hiken in Cheile Turzii. Ik heb vernomen dat dit echt een pittige tocht geweest is, maar als ik de foto's zie was dat het helemaal waard! Met de zeven achtergestelde kuikentjes zijn we begin van de middag naar het eindpunt van de route gereden. Na vier uur wandelen waren ze, hoop ik, blij door ons in de armen gesloten te worden. Hup, snel naar huis waar we snel wat lekkere croissants en andere broodjes uit het vuistje gegeten hebben.
Sorry allemaal, ik moet jullie even teleurstellen. Deze alinea wordt niet door Leah geschreven, maar door Karlijn. Het spijt me heel erg, maar het heeft een goede reden: het is natuurlijk erg belangrijk dat jullie echt weten hoe de wandeltocht verliep. Leah noemde het feit dat de wandeltocht een 'pittige tocht' zou zijn geweest. Dat was een enorm understatement. Het eerste stukje van de tocht was heerlijk - een beekje, fluitende vogels, leuke bruggetjes over de beek, lekkere schaduw in het bos. Ik heb echt ontzettend genoten, en ik weet dat ik niet de enige was. Ik dacht: dit komt sowieso wel goed. Ik was denk ik iets te optimistisch, zoals vaker. Na een heel end gelopen te hebben, kwamen we namelijk tot de ontdekking dat we net op een kwart waren. En het klimmen moest nog beginnen. We klommen van 300 naar 690 meter hoogte. Ik was inderdaad die persoon die enthousiast als een van de voorsten begon en als een van de laatsten eindige. Je had ook de echte strijders, die ongeveer de berg op renden (of mijn tempo lag zoo langzaam dat het voor mij op rennen leek, maar goed). Maar het uiteindelijke uitzicht was alles waard - alle bloed, zweet (heel veel...) en tranen. Het was ontzettend mooi, zoals jullie op de foto's kunnen zien. We hebben de luiwammesen die wilden uitslapen nog geëerd door een groepsfoto te maken waarop zij ook vertegenwoordigd werden. Een aantal van ons had een foto van deze uitslapers op hun telefoon en zo gingen we op de groepsfoto. De afdaling was ook geweldig - het zonnetje scheen en relaxed klommen we naar beneden. Applaus naar degenen die deze route hebben uitgedacht: Corine, Jenny en Sabrine. Jullie zijn strijders! Maargoed, ik zal snel stoppen, want ik heb jullie alweer veel te lang vermoeid met mijn verhaal. Vanaf nu wordt deze blog alleen maar leuker, want hij wordt weer door Leah verder geschreven.
Het volgende onderdeel van het programma was een bezoekje aan het zoute meer op ongeveer een halfuurtje rijden afstand. Toen we dachten dat we er waren, bleek dat dit aangelegde watertje waar we neergestreken waren nog maar een voorproefje was qua zoutgehalte van het echte meer. Een Roemeense vrouw vertelde Jeroen welke kant het echte bekende meer op was. 'Je kunt het eigenlijk niet met de auto bereiken, het is nu al wel een lange tijd droog geweest, misschien dat het modderige pad al wel grotendeels is opgedroogd, anders zou ik te voet gaan'. Dit laatste was inderdaad verstandig geweest. Maar ons luie ik won het van de sportieve kant, dus optimistisch stappen we in de twee busjes opweg naar het echte meer. De eerste vijftig meter gingen nog wel goed, maar al snel zagen we een natte vlek naderen. Bartjan stapt uit en controleert of het mogelijk is erover heen te rijden. 'Nee joh, dat gaat nooit lukken'. Jeroen: 'Ach joh, vast wel, met een beetje vaart lukt dat best'. Ik denk dat jullie wel kunnen raden dat dat dus precies niet het geval was. Vastgezogen door de modder stapt iedereen uit het voorste busje. Na een hoop geduw en getrek kwam de bus gelukkig weer los en zijn we te voet verder gegaan. Een duik was voor de meeste jongens ook geen overbodige luxe want door dit tragische voorval zaten ze ~ under the mudder ~.
Het meertje was zo zout dat iedereen zonder iets te hoeven doen bleef drijven. Elk opgelopen wondje of sneetje werd ook goed voelbaar. Na ongeveer een kwartiertje dobberen waren de meeste er wel klaar mee. Iedereen weer snel in de kleren om weer op huis aan te gaan. Aan het eind van dit uitje hebben we nog een dode kikker, Kalli, van een zeemansgraf voorzien.
Thuisgekomen konden we bijna gelijk aan tafel schuiven. Sabrine en Corine hadden heerlijke spaghetti gekookt! Zo spring ik snel onder de douche, alles ruikt, ziet en smaakt zo zout dat ik dat wel kan gebruiken. Later in de avond hopen we nog een Bijbelstudie met elkaar te doen om daarna lekker ons bed op te zoeken.
Jullie een fijne avond verder en tot morgen!
Reactie plaatsen
Reacties