Iedereen van harte welkom bij deze geweldige blog. Ik ben Karlijn en ik mag jullie meenemen op de eerste dag van onze reis naar Roemenië.
Deze eerste dag begon al erg vroeg - we moesten namelijk om 06.00 verzamelen bij de kerk. Toevallig behoorde ik dan weer tot dat gezin dat om 06.05 pas arriveerde (mijn schuld, geef ik eerlijk toe), maar dat gaf gelukkig niet, want iedereen was nog gezellig aan het praten en er werden oranje tompouces uitgedeeld.
Ouderling Van Amersfoort was speciaal voor ons zo vroeg zijn bed uitgekomen en hield een opening over Psalm 119:16-21. Hij vroeg ons: welke waarde hecht je aan je aardse bezittingen en welke waarde hecht je aan Gods Woord? We zongen met zijn allen twee verzen uit psalm 121. Kort daarna vertrokken we lopend naar station Barneveld-Zuid. Het was al meteen duidelijk welke houding Jeroen als leiding in wilde nemen: ik kreeg zijn koffer in mijn handen geduwd en mocht de rest van de wandeling met twee grote koffers zeulen.
De treinreis ging helemaal goed, het was alleen af en toe zielig voor de mensen die dachten rustig 's ochtends vroeg te kunnen reizen. Niet dus, met ons in de coupé. Eenmaal op Schiphol aangekomen, doorliepen we hele procedure - niemand had gelukkig een Colt tussen z'n washandjes zitten. Er zijn mensen van wie je dat toch wel zou verwachten, maar iedereen had zich keurig ingehouden.
Het vliegen zelf was voor iedereen eigenlijk ook prima. Voor veel mensen was het de eerste keer, maar alles ging goed. We hadden mooi uitzicht en omdat we dicht bij elkaar zaten was het ook heel gezellig. Er werden spelletjes gespeeld, lelijke foto's gemaakt van slapende mensen (als u/jij erg benieuwd bent naar deze foto's, stuur een van de groepsleden gerust een appje!), muziek geluisterd en gepraat met andere inzittenden. Dit klinkt alsof alles heel vredig verliep (dat was ook zo hoor), maar een aantal mensen werd op een gegeven moment toch wel erg taai. Toen we uiteindelijk voet zetten op Roemeense bodem, wilden we daarom ook zo snel mogelijk lekker eten halen en naar het huis toe waar we zouden slapen.
Het zou echter nog wel even duren voordat we daadwerkelijk in ons bed kwamen te liggen. Bij de uitgang van het vliegveld ontmoetten we Frank, degene die de stichting leidt die wij komende week zullen gaan helpen. Hij wist bijna al onze koffers in een busje te proppen en ging ons voor naar de mall. Op de bovenste verdieping van deze mall zat het obesitasplein - McDonald's, KFC, Taco Bell, Subway, etc. gezellig naast elkaar. Iedereen had inmiddels reuzetrek, dus dat eten ging er wel in. Het scheelde overigens ook dat je een heerlijk groot menu kon bestellen - in Roemenië kost het allemaal een heel stuk minder. Hoewel het dan minder geld kostte, kostte het wel veel meer tijd. We hebben zo'n drie kwartier op onze bestelling McFlurry's en Sundaes moeten wachten. Ach ja, je moet er wat voor over hebben.
Vervolgens gingen we met zijn allen rond tien uur 's avonds de supermarkt in. Chaos ten top, maar wel heel gezellig. De arme cassière wist ook weer waarvoor ze betaald kreeg toen ze op zulke barre tijden vier volgepropte karren moest scannen. Na een "Banaan, banaan, banaan..." (één iemand) "We gaan!" (iedereen), vertrokken we naar het discipelschapshuis waar wij zouden blijven. Eenmaal daar aangekomen zwermden de kindjes door het huis als vliegen over de vuilnisbelt. Alles werd bekeken en iedereen was eigenlijk wel enthousiast. We hadden heerlijke bedden, die al voor ons waren opgemaakt. Iedereen had braaf een slaapzak, kussensloop en hoeslaken meegesleept in zijn bagage, want dat stond op de paklijst. Dat bleek dus voor niks te zijn geweest. Erg treurig. Ook lagen er een flesje water en drie Snickers klaar voor iedereen. Superlief, al zeg ik het zelf.
Over de rest van de dag kan ik niet veel vertellen, omdat ik zo snel mogelijk in mijn bed ben gekropen. Er was een dagsluiting, door Jeroen gehouden, maar ik zal heel eerlijk vertellen dat ik op dat moment al zo goed als slapend in mijn bed lag. (Nu voelt het alsof ik mezelf toch eigenlijk moet rechtvaardigen door te zeggen dat ik daarvoor al zelfstandig in mijn Bijbel had gelezen - gelukkig had ik dat inderdaad.) Andere mensen bezaten een grotere energievoorraad dan ik, sommigen bleven zelfs heerlijk tot twee uur 's nachts in de woonkamer. Of ze kregen gewoon energie van de leuke groep, dat kan natuurlijk ook.
Al met al was het een intensieve dag, met ook veel nieuwe indrukken. Ik kan natuurlijk niet voor iedereen spreken, maar al vanaf deze eerste dag had ik het gevoel dat deze reis gaver ging worden dan ik me had kunnen voorstellen.
Reactie plaatsen
Reacties